Tüm kuramlar varrrsayımsal.
Evcil kediler, diğer kediler ile göz bebeklerinin büyümesi ve cilt seğirmesi gibi hareketler yardımıyla iletişim kuruyor. İnsanlar olarak bu anlaşılması zor dili çözmekte pek iyi olmadığımızdan, evcil hayvanlarımız bizimle iletişim kurarken başka tip işaretler kullanmayı öğrenmiş. Mırlama da bu sınıfa giriyor fakat birlikte yaşadığımız yaklaşık dokuz bin yıldan sonra, bunun ne anlama geldiği hâlâ kesin olarak bilmiyoruz.
Çoğu kişinin düşündüğü gibi mırlama, ille de bir hoşnutluk belirtisi olmayabilir. Kürklü yoldaşlarımız veterinerde de mırlar ancak sıkıştırılıp muayene olmayı pek sevmezler. Bunun aksine, “Savunmasız durumdayım, yardım et” diyor olabilirler. Hayvanlar etepimeletik davranış adı verilen bu davranış yoluyla genelde annelerinden (muhtemelen de insanlarından) ilgi ve dikkat istiyorlar.
Bu narin gurultu konusunda başka kuramlar da mevcut. Kuramlardan birine göre mırlamanın frekansı, yaralı kedilerde yumuşak dokunun ve kemiklerin iyileşmesini destekliyor. Bazılarıysa bu özgün mırıltının, ev kedilerinde yakın zaman önce ortaya çıkan evrimsel bir adaptasyon olduğunu ileri sürüyor. Bu kişilere göre kediler, bu düşük titreşimlerin sahipleri üzerinde meydana getirdiği rahatlatıcı etkiyi kullanarak, insan koruyucularını kendilerine bakması ve kendilerini koruması için teşvik ediyor olabilir.
Maalesef, bu hipotezlerden herhangi birini diğerine karşı destekleyen hiçbir veri bulunmuyor ve birçok şey de kişiliğe bağlı. Pennsylvania Üniversitesi’nde Klinik Hayvan Davranışı profesörü olan Carlo Siracusa, kedisi Elsa söz konusu olduğunda bunu asla bilemeyeceğinizi söylüyor: Mırladıktan kısa süre sonra bile ısırabilir veya vurabilirmiş.
Yazar: Marion Renault/Popular Science. Çeviren: Ozan Zaloğlu.
Mir mir baligi yeyebilmek icin