Tatlı gıdalar tükettiğinizde, içindeki şeker önce mideye, buradan da kan dolaşımına nüfuz eder ve kanla birlikte vücudu dolaşmaya başlar. Bu esnada hücrelerdeki sıvıyı, yani suyu da emdiği için (daha doğrusu; hücreler, kan dolaşımındaki bu dengesizliği gidermek için kendilerindeki sıvıyı kana boca edip bunu düzeltmeye çalıştıkları için), bu hücreleri gereksinim duydukları şeyden yoksun bırakmış olur.
Sıvı kaybeden hücreler beyne kimyasal sinyaller yollayarak sıvı ihtiyacı içinde olduklarını bildirir. Beyin de bu ihtiyaca cevaben hipotalamusu devreye sokarak sıvı almamız gerektiğine dair bir mesaj oluşmasını sağlar: Susuzluk hissi.
Şekeri tükettikten sonra, çok hızlı bir şekilde suya ihtiyaç duyuyor olmamızın sebebiyse glikozun son derece hızlı davranarak, kısa sürede kana karışmayı başarması.
Popular Science Türkiye arşivinden.
Aslında tatlı tadı alan dil otomatik olarak beyne susuzluk hissi verse daha kolay olabilirmiş her şey. Belki de bundan 500 bin yıl sonra insanlar sadece tatlı yedikleri için uyarılıp susayacaklar. Evrimsel olarak gayet mümkün. Hata böyle bir şey çok daha kısa bir sürede de gerçekleşebilir.