İlkin şunu bilmeliyiz ki büyük patlama, maddenin boş uzaya patlayarak saçılması değil, uzayın bizzat kendisinin hızla genişlemesiydi. Bu da demek oluyor ki evrendeki her bir nokta merkezde yer alıyordu. Evreni, üstünde noktalar olan boş bir balon gibi düşünün. Bu noktalar galaksi kümelerini temsil ediyor. Balon şiştikçe her nokta bir diğer noktadan uzaklaşıyor. Galaksi kümeleri arasındaki boşluk, tıpkı evrenin geri kalanı gibi, giderek artan bir hızla büyüyor (Çekim kuvveti kümelerin boyutlarını sabit tutuyor). Bu olguyu ilk gözlemleyen 1929’da Edwin Hubble oldu. Hubble, uzak galaksilerden gelen ışığın, sanki uzayda yol alırken uzarmışçasına tayfın kırmızı ucuna kaydığını fark etmişti. Işığın dalgaboylarını ölçen Hubble, galaksilerin birbirlerinden uzaklıklarıyla doğru orantılı bir şekilde birbirlerinden uzaklaşmakta olduklarını gözlemledi. Başlangıçta evren tek bir noktaydı. Peki, o nokta nerede? O nokta her yerdeydi, şimdi de öyle. Bilimadamlarının elinde kanıt bile var: Büyük patlamadan yayılan ışık, kozmik radyasyon biçiminde göğü her yönde dolduruyor.
