İsviçre’deki Bazel Üniversitesinde çalışan Rahel Marti’nin öncülüğündeki araştırmacılar, gerçek köpeklere bakmanın ve onlara dokunmanın beynin prefrontal korteksindeki faaliyeti artırdığını belirtiyor. Üç gün önce PLOS ONE bülteninde yayımlanan araştırma, söz konusu etkinin köpekler gittikten sonra bile devam ettiğini fakat gerçek köpeklerin yerine dolgu hayvanlar konulduğu zaman azaldığını gösteriyor. Bulgular, hayvan destekli klinik teparilere dönük sonuçlar doğurabilir.
Hayvanlarla etkileşime geçmenin, insanların stres ve depresyonla mücadele etmesine yardımcı olduğu biliniyor. Dolayısıyla araştırmacılar, bu durumla ilişkili beyin faaliyetinin daha iyi anlaşılması halinde klinik uzmanların hayvan destekli terapi için daha iyi sistemler tasarlayabileceklerini düşünüyor. Prefrontal korteks, sosyal ve duygusal etkileşimlerin düzenlenmesine yardımcı oluyor.
Yeni çalışmada beynin prefrontal korteksindeki faaliyet, kızılötesi nörogörüntüleme teknolojisiyle girişim olmadan ölçülmüş. Deney sırasında 19 erkek ve kadının her biri bir köpeği izlemiş, bacaklarını aynı köpeğe yaslamış veya köpeği okşamış. Bu faaliyetlerin tümü, köpeklerin sıcaklığı ve ağırlığıyla uyuşması amacıyla içine su şişesi konulan kürklü, doldurulmuş bir aslan olan Leo’yla da gerçekleştirilmiş.
Sonuçlar, katılımcılar gerçek köpeklerle etkileşime girdiğinde prefrontal bölgedeki beyin faaliyetinin yükseldiğini ve söz konusu farklılığın, en etkileşimli durum olan sevme faaliyetinde en yüksek seviyeye ulaştığını gösteriyor. Bir diğer önemli farklılık ise, insanlar gerçek köpekle etkileşime geçtiği zaman prefrontal beyin faaliyetinin artması. Cansız hayvan ile gerçekleştirilen sonraki etkileşimlerde böyle bir durumun görülmemesi, söz konusu tepkinin aşinalık veya sosyal bağ kurmayla ilişkili olabileceğini akla getiriyor.
Kaynak: PLOS. Çeviren: Ozan Zaloğlu.
