Charles Sadron Enstitüsü ve Aix-Marseille Üniversitesi’nden bir grup bilim insanı, bazı verileri insan saçından 60.000 kat daha ince sentetik polimer üzerine kaydetmeyi başardı. Nature Communications dergisinde yayınlanan makalenin baş yazarı ve Charles Sadron Enstitüsü’nün yöneticisi olan Jean-Francois Lutz bu gelişmenin ilerleyen yıllarda terabaytlarca bilginin nano boyutlarda saklanabilmesine ön ayak olacağını söyledi. Şuanda, bir zettabayt (1 milyar terabayt) bir ton ağırlığında, kobalt alaşımlı depolama cihazları içerisine depolanabiliyor. Lutz’un kaydettiği bir zettabayt veri ise sadece 10 gram!
Sanal ortamda veriler 1 ve 0’ın verileri temsil edeceği şekilde kodlanıyor ve depolanıyor. Ekip bu sistemi kimyasallar üzerine aktarmış: Bazı bileşikler 1’i temsil ediyorken bazıları 0’ı temsil ediyor. Bu sayede oluşturulan sentetik polimerler hedeflenen verileri kayıt altında tutabiliyor. Bu işlenen verileri okumak için ise DNA dizilimlerini okurken kullanılan yöntemler kullanıldı.
Sahip olduğumuz teknoloji hala daha bebeklik döneminde. Lutz 2 yıldır yapılan araştırmalar sonucunda bilim insanlarının ancak bitlerce bilgiyi bir araya getirebildiğinin altını çiziyor. Fakat o hala iyimser, önümüzdeki 5 yıl içerisinde kilobitlerce verinin bir araya getirileceğini düşünüyor. Son zamanlarda DNA kodlama teknolojilerindeki gelişmelerin düşüncelerine katkıda bulunabileceği hakkında umutlu.
Harvard Tıp Okulu’ndan bir grup ise DNA’nın içerisine veri kaydetmeyi başardı. DNA’da iki değil dört kod var. Bilgisayar ortamında oluşturulan 2 kod DNA’nın sahip olduğu kodlarlar (bazlarla) eşleştiriliyor. Ekip bu sayede 10 megabayt bilgiyi DNA içerisine yerleştirdi.
Ekip bu işlem sayesinde büyük miktarda veriyi arşivleyebileceklerini düşünüyor. DNA 10.ooo yıldır değişime uğramadı ve bir damlasında petabaytlarca bilgi saklayabiliyor. Yani, manyetik disketlerden çok daha kullanışlı bir depolama aygıtı olabilir.
Ne yazık ki karşımızda önemli bir kısıtlama var. Sadece 10 mb veriyi bile depolamamız saatlerimizi alıyor. Bu bir filmin çok ama çok kısa bir kısmı. Bilim insanları umutsuz değil, iki ve ya üç yıl içerisinde tüm filmi bu şekilde depolayabileceklerini düşünüyorlar.
Polimerler üzerinde yoğunlaşmış olan Lutz, devam ettikleri projenin DNA’dan çok daha güzel bir depolama yöntemi olacağını söylüyor, “biyoloji ve evrim tarafından dizayn edilmiş olan DNA biyolojik yaşam için olmazsa olmaz, fakat nano boyutlara indiğinizde işler değişiyor. Bizim fikrimiz, DNA’dan daha kullanışlı ve ucuz bir polimer meydana getirmek ve depolama işlemini onun içerisine yapmak.”
