İki düzlemin arasındaki muhteşem izdiham noktasında ağ örücüler buluşuyor. Her ikisinin de yer çekimine karşı koyuyormuş gibi göründüğü noktada onlar köprünün yarısını örmüş oluyordu bile. Ağ örücüler yere göre dik konumdaydılar, başka bir eksende ve birbirlerine göre de dik konumdaydılar. Duvara tutunuyorlardı, dokuyorlardı ve beraber hareket ediyorlardı. Mekanik vücutlar kesişmişlerdi. Eğer gerçekçi olsalardı, yaptıkları takasa öpücük diyebilirdik.
Stuttgart Üniversitesi’nden Maria Yablonina’nın eseri olan bu robotlar, karbon ipleri bir arada tutuyor, duvarın köşesinden sarkan çubuktan bir ağ oluşturuyor. Robotlar, bir makara ipliği paylaşıyor ve bunu elektromanyetik yuvalara dokundurmadan yapıyorlar. İpi yerine sabitlemek için vücutları çubuklara tutunabiliyor ve çubukların etrafında dönebiliyor. Sonuç sizce ne?
Asılı bir hamak, en temel insan bazlı bir çalışma. Duvarda sürünen bu robotlar için sıradaki ne? Bir örümceğin inşa ettiği bir yapıyı yapabiliyorsan sınırları kim bilebilir?
Aşağıdaki videoyu izleyerek robotları iş başında görebilirsiniz:
Çağla Mert
