Uzun bir süre boyunca, birçok yerde 37 numaralı TV kanalı yoktu. ABD, Kanada, Meksika veya Avrupa veya Asya’nın çeşitli yerlerinde kanallar arasında geziniyor olsaydınız, 36 ile 38 arasında tamamen statik ile dolu bir boşlukla karşılaşırdınız.
ABD Federal İletişim Komisyonu 1952’de televizyon istasyonları tarafından kullanılmak üzere ultra yüksek frekanslı sinyalleri açtığında, elbette birçok şirket kendi bant genişliklerini duyurmak için çabalıyordu. ABD genelinde 1.274 şehirde 2.002 yeni kanal oluşturuldu, ancak 37 numaralı kanal dokunulmadan kaldı.
Bu, şanssızlık korkusuyla 13 numaralı odaya sahip olmayı reddeden otel odalarının hikayesine benzer bir hikaye değil. Uzay bilimcilerin desteği ve biraz da uzaylı söylentileri ile gökbilimcilerin gökyüzünü incelemelerine yardımcı olmak için bu kanal açık tutuldu.
1931’de, radyo mühendisi çalışanı Karl Jansky, transatlantik telefon aktarımlarını engelleyen statik kaynakları keşfetmekle görevlendirildi. Bu görev için kendi geliştirdiği etkileyici ekipmanı kullanarak, üç tür parazit oluşturan statik belirleyebildi: Yerel gök gürültülü fırtınalar, uzaktaki gök gürültülü fırtınalar ve temkinli bir şekilde “kaynağı henüz bilinmeyen çok sabit bir statikten oluşan üçüncü bir kaynak” olarak adlandırdığı üçüncü bir kaynak.
Doğru bir şekilde, sinyalin Dünya’dan değil, galaksimizin merkezinden geldiğinden şüpheleniyordu. Dünya dışı kökenli bir sinyalin ilk tespitini yapmıştı. Radyo astronominin bu noktadan sonra gerçekten başlaması için on yıllar geçmesi gerekti ve Ernie Smith, Tedium’da Kanal 37 konusunda ilk kez yazdı. Savaştan sonra, Illinois, Danville’de 121 metre genişliğinde bir radyo teleskopunun kurulmasıyla, bu alan gerçekten heyecan verici bir hale geldi. Teleskop, 608-614 megahertz aralığını kullanabilmeye dayanıyordu.
İngiliz matematikçi ve kozmolog George C. McVittie, American Institute of Physics ile yaptığı röportajda, “Mühendislik nedenlerinden dolayı, ancak 600 megahertz civarında bir frekansa sahip olsaydık gerçekten büyük bir tane inşa edebilirdik. Aksi takdirde, reflektörün mükemmelliği, eğer daha kısa bir dalga boyuna gidersek, o dönemde yapabileceğiniz bir şey değildi, en azından 1950 sonlarında değildi. Ve biz de gözlem frekansı olarak bu 610 megahertz bandını seçtik” diyor.
Bir aralık bulunuyordu, ancak insan müdahalesinden uzak tutulabileceğinden emin olmaları gerekiyordu. Sadece bir dizinin tekrarlarını alabilecek bu devasa radyo teleskopunu kurmanın hiçbir anlamı olmazdı. Sorun şuydu, bu aralık tam olarak Kanal 37’nin bulunacağı yerdeydi ve televizyon istasyonları bu kanalı çok istiyordu.
McVittie’nin anlattığına göre “Doğal olarak Federal İletişim Komisyonu, ‘Hayır, hayır, bin kez hayır, bu saçma bir fikir. Siz radyo gökbilimciler uğruna televizyon hizmetinden bir televizyon kanalını çıkaramayız. Uzaklaşın’ demeye devam etti. Ama biz vazgeçmedik.”
Aniden, bir gün, FCC kanalı 37’yi sıfır açıklama ile bilimsel araştırma için ayrılmış sessiz bir bölge haline getirene kadar kararlılıklarını korudular. Bununla birlikte, McVittie’nin devam eden bir teorisi var; radyo teleskopinin tam olarak anlaşılmaması, radyo teleskopiyi kurtarmış olabilir.
McVittie “O yaz veya ilkbaharda söylentiler çıktı: Bunun bir şekilde Mars’taki küçük yeşil adamları dinlemenin yeni yolu olduğu konuşulmaya başlandı” diyor ve ekliyor: “Radyo astronomisi sıradan halka işte böyle gözüküyordu. Ve FCC, bunun Amerika Birleşik Devletleri’nde geliştirilmesini engelliyordu. FCC’yi teslim olmanın daha iyi olacağı konusunda ikna ettik ve 37. kanal yıllar boyunca araştırma için ayrılmış olarak kaldı.”
