Bu bardak gerçekten yarıya kadar dolu mu?

Orasından kimse emin değil. Suyun yüzey gerilimi yüksek, buna rağmen yüzeyindeki moleküller kararsız. Bu da havayla suyun etkileşimini gizemli ve tarifi güç bir hale getiriyor. Japonya’da bir moleküler spektroskopi laboratuvarında araştırmacı olarak çalışan Satoshi Nihonyanagi, su ve su yüzeyini araştırıyor. Bu amaçla izotopik olarak seyreltilmiş olan, bu yüzden de titreşmeyen ve daha kolay gözlemlenen H2O’nun, kendi deyimiyle “arayüzünü özel olarak inceliyor”. Nihonyanagi kimi su moleküllerinin diğer moleküllere tek bir hidrojen bağıyla bağlandığını bulmuş. “Kimi zaman” diyor, “bu hidrojen bağı kırılıyor ve yüzeydeki su havaya karışıyor.” Hidrojenin bu kopuşu ve yeniden birleşmesi her saniye trilyonlarca defa gerçekleşiyor. Hidrojen atomları komşularına “dönüp” yavaş yavaş onlara doğru ilerliyorlar. Ancak su molekülleri uzun süre eşleşip kalmıyor. Sürekli birleşip ayrılıyorlar. Tuzlu suda yüzey ile hava ayrımı daha bile karmaşık. İngiltere’de Deniz Biyolojisi Topluluğu’nda mikrobiyolog olan Michael Cunliffe, insanın tek bir saç teli kalınlığında olup da gezegenimizin %71’ini kaplayan deniz mikro katmanı üzerinde araştırma yürütüyor. Mikro katman bundan altı yıl öncesine kadar tümüyle görmezden gelinen bir ekosistemdi. Jelatinimsi polisakkaritler (Cunliffe bunlara “küçük jel küreleri” diyor) bakterilerle kaplanıyor, bu bakterileri de amipler yiyor. “Farz edin ki yıkandınız, sonra su yüzeyine pinpon topu atmaya başladınız.” Acaba yüzey nerede bitiyor, yüzeyin altı nereden başlıyor? “Bilmiyoruz’’ diyor Cunliffe. “Dalgalar çalkalanıyor, baloncuklar patlıyor ve katman tekrar oluşuyor, hiç bitmek bilmeden.”