Kısa cevap Yürürken aşil tendonuna daha fazla baskı uyguladığımız için.
Yürürken her zaman tek bir ayağımız yerle temas halinde, diğeri mutlaka havadadır. Attığımız her adımda, ileriye doğru hareket eden ayak, kaslardaki enerjiyi salar ve bacağı geriye doğru atarak bedenimizin gitmesini sağlar. Bu hareket hazırlığının önemli bir bölümü baldırlardaki kaslarla sağlanıyor. Üst bacaktaki kaslar, topuktaki aşil tendonunu yönetiyor ve esneme enerjisi depolamasını sağlıyorlar.
Normalden hızlı yürüdüğümüzde, adımlarımızın genişliği artmaz fakat sıklığı artar. Bu durumda tüm bedende bir hızlanma başlar. Üst bacak kaslarının aşil tendonunu germesi için standart bir süre gerekiyor. Hızlı yürürken, bu kasların görevlerini daha çabuk yapmalarını sağlayamıyoruz ve aşil tendonuna giden baskı bu nedenle artıyor. Yani belli bir hızdan sonra yürümenin yerini koşmaya bırakması, vücudumuz için bir rahatlama anlamına geliyor. Bu üst sınır saniyede 2 metre. Koşarken her iki ayağımız da yerden havalandığı için adım aralığımız uzuyor. Böylece kaslarımızın sağlıklı ölçülerde hareket mekanizması yaratabilecekleri zamanı onlara sağlamış oluyoruz. Ne kadar hızlı koşsak bile, hızlı yürümeyle kıyaslanınca kaslar, işlevlerini yerine getirmek için bolca vakit bulmuş oluyorlar. Sonuçta hem daha sağlıklı bir beden hareketi gerçekleştirmiş, hem de daha az yorulmuş oluyoruz.
