Her iki uzay aracı da asıl güçlerinin üçte ikisinde çalışıyor.
Voyager 1 ve 2 gittikçe uzayın daha derinlerine ulaşırken Dünya’ya veri gönderiyor ve her gün tarih yazmaya devam ediyor. Fakat bir zaman gelecek ki başarabildikleri tek şey mesafe kat etmek olacak. 47 yaşındaki bu uzay araçlarının üzerindeki pillerin ömrü bir noktada dolacak ve bilimsel araştırma araçları, nihayetinde yıldızlararası abidelere dönüşecek.
Fakat NASA henüz elveda demeye hazır değil ve ikiliden mümkün olduğu kadar fazla yaşam çıkarmak için çeşitli tedbirler alıyor. Güney Kaliforniya’daki Jet İtiş Laboratuvarında çalışan Voyager görev mühendisleri, Çarşamba günü Voyager 1’in kozmik ışın alt sistem deneyini kapattıklarını onayladı. NASA aynısını 24 Mart’ta Voyager 2’nin düşük enerji yüklü parçacık cihazı için yapmayı planlıyor. Voyager proje müdürü Suzanne Dodd, programları kesmenin her iki makine için de ölüm-kalım meselesi olduğunu açıklıyor.
“Elektrik gücü düşük” diyor Dodd bir açıklamada. “Her bir Voyager’da şimdi bir cihaz kapatmazsak, muhtemelen birkaç aylık daha güçleri kalacak ve sonrasında ‘görevin sonunu’ ilan etmemiz gerekecek.”
[İlgili: Popular Science, 44 Yıl Önce Voyager 1 Fırlatıldığında Ne Söylemişti?]
1977’de fırlatılan her iki Voyager da eşi benzeri görülmemiş çok sayıda kozmik bilgi toplamak için birbirinin aynısı 10 cihazlık bir dizi taşıyor. Her bir araç, enerjisini bozunan plütonyum-238’den alan üç radyoizotop termoelektrik üreteçten (RTG) güç alıyor. Bu RTG dizileri, Voyager 1 ve 2’ye ilk fırlatıldıkları zaman 30 voltta yaklaşık 470 watt sağlıyordu. Plütonyumun 87,74 yıllık yarı ömrü düşünüldüğünde, artık esas güçlerinin üçte ikisi civarında çalışıyorlar.
NASA, aradan geçen zamanda uzay araçlarının büyük bir kısmını kapattı; bazıları 1980’lerde gezegenlerin yakınından geçtikten sonra kapatılırken, diğerleri de Ekim 2024 kadar yakın bir zamanda kapatıldı. Örneğin Voyager 1’de yapılan son kapatma, onlarca yıldır devam eden kozmik radyasyon çalışmalarını son erdirdi. Kozmik ışın alt sisteminin üç teleskoplu dizisi, yıllardır protonlar ve uzayın derinliklerinden gelen diğer enerjilerin dalgalanmalarını gözlemliyordu ve Voyager 1’in heliosferden çıktığı zaman ile yerin belirlenmesinde tamamlayıcı bir görev üstlenmişti.
[İlgili: Voyager Altın Plak’ta Ne Var? Şaşırtıcı Ama Beatles Yok]
Voyager 2’nin güç tasarrufuna yönelik uygulanacak çözüm ise iyonları, elektronları ve diğer kozmik güçleri ölçmek üzere tasarlanan düşük enerji yüklü parçacık cihazıyla ilgili. Hem kozmik ışın alt sistemi hem de düşük enerji yüklü parçacık cihazı, her 192 saniyede bir çalışan 15,7 watt’lık bir darbe motoruna dayanıyor. Motor esasen 500.000 adım için test edilmişse de (Voyager 2 Ağustos 1980’de Satürn’e ulaşana kadar); 24 Mart’taki kapanma zamanına kadar 8,5 milyon adımı tamamlamış olacak.
Son zamanlardaki teknik güçlükler ve eksilen enerji depolarına rağmen Voyager 1 ve 2 henüz pes etmiyor. Görev mühendisleri, Voyager 1’in düşük enerji yüklü parçacık cihazının yanısıra manyetometresi ve plazma dalga alt sistemini de denetlemeye devam etmeyi planlıyor. Voyager 2‘nin manyetik alan ve plazma dalga ekipmanı da yakın gelecekte çalışmaya devam edecek. Kozmik ışın alt sistemi ise 2026 yılında emekliye ayrılacak. Her şey plana göre giderse, her iki uzay aracı da 2030’ların bir noktasına kadar en azından bir cihazdan veri göndermeye devam edecek.
“Voyager’lar fırlatıldıklarından beri uzay derinliklerindeki rock yıldızları olmuşlardı” diyor Dodd. “Bunu mümkün olduğu kadar uzun süre devam ettirmek istiyoruz.”
Yazar: Andrew Paul/Popular Science. Çeviren: Ozan Zaloğlu.
