Bugün bildiğimiz haliyle sıradan evcil kediler, 1.000 yıldan fazla süre önce göçebe Kazak çobanlara arkadaşlık etmiş olabilir. Kazakistan’ın güneyindeki eski İpek Yolu’nun kenarında yürütülen bir kazı sırasında bulunan ve neredeyse bütün haldeki bir kedi iskeleti üzerinde yapılan yeni analizler bunu gösteriyor. Kedinin yaşamını yeniden oluşturan uluslararası bir araştırma takımı, o zamanın insanları ile evcil hayvanları arasındaki ilişkiye dair şaşırtıcı izlenimler ortaya çıkarmış.
Martin Luther Üniversitesi’nin Merkezi Doğa Bilim Koleksiyonları bölümünde çalışan Ashleigh Haruda önderliğindeki bir araştırma takımının incelediği bu erkek kedi, pek kolay bir hayat yaşamamış. “Kedinin ömrü boyunca birkaç kemiği kırılmış” diyor Haruda. Fakat çok ılımlı bir tahmine dayalı olarak hayvan, çok büyük bir ihtimalle bunu hayatının ilk yılında atlatmıştı. Haruda ve meslektaşlarına göre bu durum, insanların bu kediye baktığını gösteren açık bir işaret.
Haruda araştırma yaparken Kazakistan’da kaldığı sırada, Yengi-kend’deki (Yenikent) bir kazı çalışmasının bulgularını incelemiş (Yengi-kend çoğunlukla, çobanlık ile uğraşan bir Türk boyu olan Oğuzların bulunduğu ve ülkenin güneyinde yer alan bir ortaçağ yerleşim yeri). Kendisi burada, çok iyi korunmuş bir kedi iskeleti keşfetmiş. Haruda’ya göre bu çok nadir görülen bir durum çünkü normalde, bir kazı sırasında hayvanların kemikleri teker teker bulunuyor ve bu durum, hayvanın hayatına yönelik sistematik kararlara varmayı engelliyor. Fakat insanlar söz konusu olduğunda durum farklı; çünkü genelde bütün haldeki iskeletler bulunuyor. “Bir insan iskeleti, o kişinin biyografisi gibidir. Kemikler, kişinin nasıl yaşadığına ve başından neler geçtiğine yönelik büyük miktarda bilgi sağlar” diyor Haruda. Fakat bu olayda araştırmacılar şanslıymış: Erkek kedi, görünüşe göre öldükten sonra gömülmüş ve bu yüzden alt çenesi, vücudunun üst kısmının bölümleri, ayakları ve dört omurgası ile kafatasının tamamı korunmuş.
Martin Luther Üniversitesi Halle-Wittenberg/ScienceDaily. Ç: O.
